ile trzeba wziasc tabletek zeby umrzec

Rzeczywista Roczna Stopa Oprocentowania (RRSO) dla oferty kredytów gotówkowych wynosi 11,33%. Okres obowiązywania umowy: 48 mies., całkowita kwota pożyczki: 20 000 zł. Całkowity koszt zobowiązania spłacanego w ratach równych (annuitetowych): 4 712,18 zł, całkowita kwota do zapłaty: 24 712,18 zł. Po 9-10 dniach nie spania się umiera. Czyli tak na oko po 5 dniach można zemdleć. Ale nie jestem pewna. Odpowiedź została zedytowana [Pokaż poprzednią odpowiedź] odpowiedział (a) 01.10.2012 o 18:33. Weź sie nie ucz , podobno jak sie 5 dni nie śpi to można umrzeć. odpowiedział (a) 09.10.2012 o 20:03. Zobacz 3 odpowiedzi na pytanie Ich pojawienie się wymaga pilnej konsultacji medycznej. Do takich skutków ubocznych należą: poważne wysypki skórne - rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica. toksyczno-rozpływna naskórka. Objawiają się kolistymi plamami na rękach i dłoniach lub nogach i stopach, często z pęcherzami w środku. Aby ochrona antykoncepcyjna była zachowana: można przerwać stosowanie poprzednich tabletek w dowolnym momencie i zacząć następnego dnia nowe opakowanie zgodnie z zaleceniem; można wziąć stare opakowanie do końca, a następnie rozpocząć stosowanie nowego. Jeżeli stosuje się tabletki zawierające jedną dawkę hormonu i potem Dlatego kieruj się w pierwszej kolejności informacjami w odpowiedziach farmaceutów. Mam objawy podobne do covid ,leżę w domu ale nie mogę opanować nerw ,cała się trzęsę czy moge wziąc afobam ktoŕy brałam przez jakiś czas już go odsawiłam i było super.Ale teraz ten lęk że to covid i to mnie dobija .Czy mogę wziąć 1 lub 2 Single Wohnung In Frankfurt Am Main. Leki przeciwbólowe spożywane w nadmiarze mogą doprowadzić do poważnych uszkodzeń narządów wewnętrznych, zatruć, a nawet śmierci. Dlatego zawsze należy mieć na uwadze informacje zawarte w ulotce. Chętnie sięgamy po leki przeciwbólowe. Mają szybkie działanie, nie powodują skutków ubocznych, pomagają w przypadku nagłego bólu, nie wymagają recepty. Są na tyle powszechne i uważane za łagodne, że często dochodzi do ich przedawkowania. Jeśli lek przeciwbólowy nie działa, kolejne dawki mogą pogorszyć stan zdrowia, zamiast pomóc. Przed spożyciem należy zatem dokładnie zapoznać się z informacją o dawkowaniu, zawartą w ulotce. Na rynku dostępnych jest kilka rodzajów leków przeciwbólowych – na bazie paracetamolu, kwasu acetylosalicylowego lub ibuprofenu. Wszystkie mają działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe, uważane są również za bezpieczne oraz niepodrażniające żołądka. Ich działanie nieco się jednak różni. Przyjrzyjmy się więc bliżej stosowaniu leków przeciwbólowych bez recepty, ich dawkowaniu oraz ewentualnym skutkom ubocznym — zwłaszcza w przypadku przedawkowania. Paracetamol — lek przeciwbólowy i przeciwgorączkowy Paracetamol jest najpopularniejszym środkiem przeciwbólowym, ale zarazem najczęściej ulega przedawkowaniu. Stosuje się go w przypadku bólu o słabym lub średnim nasileniu. Jego działanie polega na hamowaniu syntezy prostaglandyn w centralnym układzie nerwowym oraz zmniejszaniu wrażliwości receptorów bólowych. Paracetamol jest również skuteczny przy obniżaniu zbyt wysokiej temperatury. Nie wykazuje za to funkcji przeciwzapalnych. Najczęściej stosuje się go w momencie wystąpienia bólu głowy, zębów oraz stawów. Dziennie nie powinno się przekraczać 4 gramów leku, można go natomiast stosować maksymalnie przez 5 dni. W przypadku konieczności przewlekłego zażywania paracetamolu jego dawka dzienna nie powinna przekraczać 2,5 gramów. Przedawkowanie paracetamolu Przedawkowanie paracetamolu rozpoczyna się od nudności i wymiotów, które pojawiają się po 4-5 godzinach od przyjęcia zbyt dużej dawki. Z czasem do objawów dołączają bóle brzucha oraz tkliwość w prawym podżebrzu. Następnego dnia pojawiają się objawy uszkodzenia wątroby — żółtaczka oraz skaza krwotoczna. Finalnie przedawkowanie paracetamolu doprowadza do niewydolności wątroby, a w skrajnych przypadkach do martwiczego uszkodzenia wątroby. Paracetamol można przedawkować nieświadomie, spożywając leki na przeziębienie, w których skład często wchodzi właśnie ten środek. Jest to więc jeszcze jedna przestroga, by uważnie czytać ulotki zażywanych środków. Niekorzystne działanie paracetamolu wzmaga się w przypadku odwodnienia, palenia papierosów, nadużywania alkoholu, przy chorobach nerek oraz wątroby. Śmierć po paracetamolu Za śmiertelną uważa się dawkę paracetamolu pomiędzy 15 a 25 g. Po spożyciu takiej ilości preparatu dochodzi do nieodwracalnego uszkodzenia wątroby. Pierwsze objawy pojawiają się po 24, a nawet 72 godzinach od spożycia zbyt dużej porcji leku. Możliwe jest również działanie toksyczne przy przyjęciu dawki wyższej niż 4 g w ciągu 8 godzin. Ibuprofen — lek przeciwbólowy i przeciwzapalny Ibuprofen jest drugim najczęściej stosowanym środkiem przeciwbólowym, przeznaczonym do bólu o słabym i średnim nasileniu. Z reguły stosuje się go do leczenia chorób reumatycznych oraz bólu wywołanego zmianami urazowymi, ale jest również skuteczny w leczeniu bólu głowy, zębów oraz gorączki. Maksymalna dawka dla osoby dorosłej wynosi 1,2 g, pod kontrolą lekarza może być jednak nieco wyższa. Przedawkowanie ibuprofenu Ibuprofen uważa się za bezpieczniejszy niż paracetamol, ponieważ nawet w przypadku przedawkowania nie doprowadza do poważnych uszkodzeń narządów. Przy spożyciu zbyt dużej dawki ibuprofenu możliwe jest wystąpienie nudności, bólu brzucha i biegunki. Warto wiedzieć, że badania pokazują, iż nawet spożycie dawki ibuprofenu większej niż 100 mg na kilogram masy ciała nie prowadzi do wystąpienia u dorosłych ostrych objawów zatrucia (dla dzieci jednak jest to dawka toksyczna). Cięższe konsekwencje przedawkowania ibuprofenu widać u dorosłych dopiero po przekroczeniu 400 mg środka na kilogram masy ciała pacjenta. Pierwsze objawy przedawkowania ibuprofenu występują po 4-6 godzinach od zażycia za dużej dawki. Przypominają one ciężkie zatrucie pokarmowe — z bólem brzucha, nudnościami, biegunką, krwią w stolcu. Pojawić mogą się również objawy ze strony układu nerwowego, drgawki, śpiączka, zaburzenia rytmu serca, uszkodzenie nerek. W przypadku wystąpienia pierwszych objawów przedawkowania ibuprofenu należy poddać się płukaniu żołądka. Nie zaleca się natomiast wywoływania wymiotów. W wyniku zatrucia możliwe jest krwawienie żołądka, zwłaszcza jeśli wraz z przyjęciem leku pacjent pił alkohol. Kwas acetylosalicylowy, czyli popularna aspiryna Aspiryna, a dokładniej kwas acetylosalicylowy, jest popularny ze względu na swe działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz przeciwzakrzepowe. Stosowany jest zatem do leczenia przeziębienia i grypy, a także bólu głowy, stawów, zębów, w stanach zapalnych. Dawka aspiryny w ciągu dnia powinna wynosić około 2,5 g, dzielone co 4-6 godzin na mniejsze dawki. Przedawkowanie aspiryny Spożycie 150 mg aspiryny na kilogram masy ciała stanowi przekroczenie zalecanej dawki leku, jednak nie prowadzi do toksycznych objawów zatrucia. W przedziale 150-300 mg na kilogram masy ciała pacjenta zaczynają występować objawy przedawkowania o łagodnym lub średnim stopniu reakcji toksycznej. W zakresie 300-500 mg zaś występuje zatrucie ostre (ciężkie). Do objawów przedawkowania aspiryny zalicza się nudności, wymioty, szum w uszach oraz zawroty głowy, a także nadmierną senność. Przy poważnym zatruciu pojawia się: wysoka temperatura, osłabienie, omamy, halucynacje, drgawki. Nadmiar leku w organizmie może doprowadzić do zatrzymania krążenia i obrzęku płuc. Aspiryna — dawka śmiertelna Dawka śmiertelna kwasu acetylosalicylowego wynosi 500 mg na kilogram masy ciała pacjenta. Metamizol, szerzej znany pod nazwą pyralginy, wykazuje działanie przeciwbólowe, przeciwgorączkowe oraz spazmolityczne (rozkurczowe). Stosowany jest zatem do leczenia przeziębienia i grypy, a także bólu głowy. Maksymalna jednorazowa dawka metamizolu wynosi 1000 mg, a maksymalna dawka dobowa - 4000 mg. Nie powinno się przyjmować leku dłużej niż 7 dni. Warto wiedzieć, że stosowanie leku w dużych dawkach lub długotrwale zwiększa ryzyko agranulocytozy — drastycznego zmniejszenia liczby granulocytów, co obniża odporność i prowadzić do licznych i trudnych w przebyciu infekcji. Z tego powodu metamizol został zakazany w niektórych krajach. Przedawkowanie metamizolu może dawać takie objawy, jak: pobudzenie, zaburzenia świadomości, zawroty głowy, szumy uszne lub zaburzenia słuchu, zaburzenia rytmu serca i spadek ciśnienia tętniczego, wymioty, bóle brzucha, krwawienia, perforacje, uszkodzenie wątroby, zapalenie nerek, wysypka, martwicze oddzielanie się naskórka, czerwone zabarwienie moczu. Nie istnieje odtrutka na przedawkowanie metamizolu. W takim przypadku stosuje się leczenie objawowe i podtrzymujące. Zatrucie lekami przeciwbólowymi — pierwsza pomoc. Co robić? W przypadku przyjęcia większej dawki niż zalecana środka przeciwbólowego należy natychmiast skontaktować się z lekarzem, który podejmie decyzję w sprawie dalszego postępowania. Jeżeli wystąpią objawy charakterystyczne dla toksycznego zatrucia, powinno się możliwie najszybciej przetransportować pacjenta do szpitala. Nie wolno zmuszać osoby wykazującej objawy zatrucia do wymiotów — może to bowiem prowadzić do perforacji w obrębie układu pokarmowego. Istotna dla oceny sytuacji przez specjalistów będzie ilość przyjętych przez daną osobę środków oraz czas, w którym to nastąpiło. Pamiętaj, by przed zażyciem jakichkolwiek środków farmakologicznych uważnie przeczytać ulotkę i stosować produkt zgodnie z zaleceniami. Nigdy nie trzymaj leków w zasięgu dzieci. Padaczka (epilepsja) kojarzona jest z wyprężeniem ciała, drgawkami, utratą przytomności. Odmian padaczki jest blisko 70 i jej ataki przebiegają różnie - czasem prawie niezauważalnie. 400 tys. chorych na padaczkę Polaków próbuje żyć normalnie. Większości się to udaje. Jakie są przyczyny i objawy padaczki? Jak przebiega leczenie epilepsji? Spis treści Padaczka (epilepsja): przyczyny Padaczka - objawy Napady padaczki (epilepsji): rodzaje Napad padaczki (epilepsji): przyczyny Stan padaczkowy Zespoły padaczkowe Padaczka (epilepsja): diagnostyka Padaczka (epilepsja): leczenie Padaczka (epilepsja) to choroba neurologiczna. Polega na tym, że chwilowo zostają zaburzone funkcje grupy neuronów (komórek nerwowych) skupionych w określonej części mózgu, czyli w tzw. ognisku padaczkowym, co doprowadza do wystąpienia napadu. Napad padaczki. Jak pomóc choremu? Padaczka zawsze była uważana za schorzenie tajemnicze. Ponieważ i dziś trudno jest ją prawidłowo zdiagnozować, a leczenie nie zawsze bywa skuteczne - padaczka budzi niepokój chorych i ich otoczenia. Normalnie neurony przekazują sobie informacje za pomocą impulsów elektrycznych. Kiedy jednak komórki nerwowe są nadmiernie pobudzone, dochodzi do zakłóceń w przekazywaniu impulsów i do wyładowania. To tak, jakby w instalacji elektrycznej nastąpiło spięcie, które ogranicza się do niewielkiego obszaru i znika lub rozszerza się na cały mózg. Grupa neuronów odpowiedzialnych za napady padaczki jest w swej budowie taka sama jak inne, zdrowe, ma tylko "popsute" właściwości bioelektryczne. I dlatego dochodzi do wyładowań. Mogą one rozpoczynać się w różnych częściach mózgu, zwykle jednak dzieje się to w płacie skroniowym lub czołowym, rzadziej w ciemieniowym i potylicznym. Padaczka - objawy Objawy padaczki kojarzą się przede wszystkim z drgawkami i utratą przytomności, ale nie jest to do końca prawda. Prawie 60 procent napadów padaczkowych to napady drgawkowe, z czego 2/3 to napady ogniskowe, a 1/3 uogólnione. Napady bezdrgawkowe stanowią pozostałe 40 procent wszystkich napadów padaczki. W przypadku napadu grand mal, czyli napadu toniczno-klonicznego następują: utrata przytomności wyprężenie ciała następnie drgawki sinica "piana z ust" przygryzienie języka niekiedy bezwiedne oddanie moczu. Tego typu napad padaczkowy trwa zwykle od kilkunastu sekund do 3 minut. Po napadzie chory odczuwa zmęczenie i senność, ból mięśni i ból głowy. Przed wystąpieniem napadu niektórzy chorzy odczuwają lęk, nieprzyjemny zapach lub smak, słyszą muzykę. Takie zjawisko nazywane jest aurą. Objawy napadu mioklonicznego to zazwyczaj drgawki kończyn górnych, rzadziej dolnych, bez utraty świadomości. Osobna grupa napadów padaczkowych to napady nieświadomości, występujące częściej u dzieci. Chory nie reaguje na kierowane do niego słowa, jest "nieobecny", po kilku, kilkunastu sekundach wraca do wykonywanej poprzednio czynności. W trakcie napadu częściowego złożonego pacjent nie nawiązuje kontaktu przez około 2-3 minuty, najczęściej ma otwarte oczy, mogą występować tak zwane automatyzmy, czyli czynności wykonywane automatycznie (np. mlaskanie, przełykanie śliny, skubanie ubrania, rozpinanie guzików). Należy również pamiętać, że około 6 procent napadów wywoływane jest przez czynniki zewnętrzne, np. migające światła czy nagłe dźwięki. U 13 procent osób z padaczką może po napadzie wystąpić porażenie Todda (porażenie połowicze, samoistnie ustępujące i nie wymagające leczenia), które według niektórych autorów zwiększa ryzyko wystąpienia kolejnego napadu padaczki. Polskie dane szacunkowe wskazują, że z padaczką żyje około 400 tysięcy osób, przy czym co roku 50 do 70 osób na 100 000 dowiaduje się, że ma padaczkę, a aż 75 procent z nich to dzieci i młodzież do 19 roku życia. Padaczka: przyczyny Epilepsja może się ujawnić w każdym wieku, ale najczęściej rozpoczyna się przed 20. rokiem życia. Padaczka jest najczęstszą chorobą neurologiczną wieku dziecięcego. Około 75% rozpoznań przypada na okres od urodzenia do 19 roku życia. Padaczka w jednakowym stopniu dotyczy obu płci. Niestety, przyczynę padaczki udaje się ustalić u niespełna połowy chorych. Może ona być np. wynikiem uszkodzenia mózgu jeszcze w okresie życia płodowego lub w czasie nieprawidłowego porodu czy tuż po nim. W dzieciństwie wśród przyczyn wystąpienia padaczki wyróżnia się przede wszystkim niedotlenienie okołoporodowe i mózgowe porażenie dziecięce, choroby genetyczne i wrodzone, neuroinfekcje, hipoglikemię i urazy głowy. U dorosłych najczęstszą przyczyną pojawienia się padaczki są urazy głowy, nowotwory ośrodkowego układu nerwowego, stwardnienie rozsiane, stwardnienie hipokampa i malforacje naczyniowe. Padaczka u osoby starszej spowodowana może być przez udar mózgu, guz mózgu, uraz mózgu i choroby otępienne. Poza tym padaczka może wystąpić w wyniku kolonizacji organizmu przez tasiemca uzbrojonego - neurocysticerkoza. We wszystkich tych przypadkach występują zmiany strukturalne w mózgu, tzn. uszkodzenia jego tkanki, i tam właśnie tworzą się ogniska padaczkorodne. Gdy nie udaje się dojść przyczyny choroby, fachowcy mówią o tzw. idiopatycznej postaci padaczki. Padaczka północna: przyczyny, objawy, leczenie Padaczka alkoholowa: przyczyny, objawy i leczenie Napady padaczki (epilepsji) - rodzaje W zależności od tego, w jakim obszarze mózgu znajduje się ognisko padaczkowe, a także od wieku chorego, napady choroby wyglądają różnie. Przebieg padaczki może być bardzo zróżnicowany. U jednych napady pojawiają się nawet kilka razy dziennie, a u innych - kilka razy w ciągu całego życia. Napady padaczki dzieli się na: napady padaczki małe (petit mal), polegające na krótkim zaniku świadomości, często nawet nie zauważane zarówno przez chorego jak i przez otoczenie napady padaczki duże (grand mal), np. toniczno-kloniczne, w czasie których często występuje utrata przytomności, drgawki, ślinotok, szczękościsk, czasem szybkie ruchy gałek ocznych (podobnie jak w fazie snu REM) czy chwilowy bezdech. Uogólnione napady padaczkowe dzielimy na: napady toniczno-kloniczne toniczne kloniczne miokloniczne atoniczne napady nieświadomości Podczas uogólnionych napadów padaczki następuje nagła utrata przytomności. Dochodzi do napięcia mięśni całego ciała (to faza toniczna), podczas którego chory często odgina głowę do tyłu i wypręża ręce i nogi. Ma kłopoty z oddychaniem, zaczyna sinieć. Po kilkunastu sekundach ciałem wstrząsają drgawki (to faza kloniczna). Chory może wtedy przygryźć język, a także bezwiednie oddać mocz. Po napadzie jest rozkojarzony, zdezorientowany i zwykle chce mu się spać. Taki napad trwa ok. 4-5 minut. Do napadów uogólnionych należą także napady nieświadomości. Występują one jedynie u dzieci i polegają na kilkunastosekundowym "wyłączeniu się", które wygląda tak, jakby dziecko się zagapiło. Potem wraca ono do wykonywanej czynności i nawet nie wie, że miało napad. Przy nieleczonej padaczce takie stany mogą pojawiać się wiele razy w ciągu dnia. W czasie napadów ogniskowych padaczki, które są najbardziej rozpowszechnioną postacią padaczki i mogą wystąpić w każdym wieku - chory na chwilę przerywa wykonywaną czynność i na moment zupełnie się wyłącza. Może np. patrzeć w jeden punkt i nie nawiązywać kontaktu z otoczeniem. Nie ma drgawek, nie upada, może wykonywać automatyczne ruchy, przypominające np. zapinanie guzików czy szukanie czegoś. Po napadzie wraca do swego zajęcia i czasem nawet nie zdaje sobie sprawy z chwilowego zaniku świadomości. Zwykle jednak występuje krótki okres dezorientacji i splątania ponapadowego. Przeczytaj też: Psychogenne napady rzekomopadaczkowe: przyczyny, objawy, leczenie Napad padaczki (epilepsji): przyczyny Wystąpienie napadu padaczkowego trudno jest przewidzieć (niekiedy poprzedza go tzw. aura). Wiadomo jednak, że napady mogą być prowokowane np. przez: urazy głowy przemęczenie, a zwłaszcza brak snu silny stres, emocje duży wysiłek fizyczny (umiarkowany działa korzystnie) gorączka hipoglikemia picie alkoholu i zażywanie narkotyków błyski świetlne mogą być przyczyną padaczek fotogennych dźwięki mogą być przyczyną padaczek audiogennych nagłe bodźce słuchowe, wzrokowe czy nagła zmiana pozycji ciała mogą być przyczyną padaczki z zaskoczenia wahania hormonalne u kobiet (ataki częstsze są np. przed miesiączką) Stan padaczkowy Napady trwają od kilkunastu sekund do kilku minut. Ale bywa, że są długie (10 minut i więcej), następują po sobie, a chory nie odzyskuje między nimi świadomości. To tzw. stan padaczkowy. Jeśli występuje u osoby, która do tej pory nie miała epilepsji - zwykle jest skutkiem poważnych urazów głowy (np. po wypadku) lub rozwijającej się choroby mózgu (np. nowotworu, zapalenia mózgu, naczyniowego udaru). Częściej jednak stan padaczkowy występuje u tych, którzy mają stwierdzoną epilepsję. W takim przypadku bywa skutkiem np. nagłego odstawienia leków bez konsultacji z lekarzem czy zespołu odstawiennego u osób nadużywających alkoholu. Niezależnie od przyczyny, stan taki zagraża życiu, dlatego chory zawsze wymaga szybkiej pomocy medycznej. Zespoły padaczkowe Zespoły padaczkowe w większości występują u dzieci i młodzieży. Uwzględniając Międzynarodową Klasyfikację Padaczek i Zespołów Padaczkowych (1989) oraz propozycję Schematu Diagnostycznego dla Osób z Napadami Padaczkowymi lub Padaczką (2001) obecnie możliwe jest rozpoznawanie około 60 zespołów padaczkowych. Zespoły padaczkowe różnią się między sobą przyczynami, które to do nich doprowadziły, a także tym, w jakim wieku u pacjenta doszło do zachorowania, odpowiedzią na leczenie przeciwpadaczkowe, a także rokowaniem odnośnie remisji napadów, dlatego precyzyjna ich klasyfikacja jest istotna zarówno w odniesieniu do leczenia pojedynczego chorego, jak i dla prowadzenia badań naukowych. Mogą cię zainteresować: Zespół Lennoxa-Gastauta: dziecięcy zespół padaczkowyPadaczka Rolanda: przyczyny, objawy, leczenieDziecięca padaczka z napadami nieświadomości (piknolepsja, zespół Friedmana)Zespół padaczkowy Westa: przyczyny, objawy, leczenie Padaczka (epilepsja) - diagnostyka Jeden napad padaczkowy nie przesądza o chorobie. Ale jeżeli się powtórzy, wymaga konsultacji neurologa (a najlepiej - epileptologa). Lekarz przeprowadza szczegółowy wywiad dotyczący stanu zdrowia pacjenta oraz okoliczności i przebiegu napadu. Bardzo pomocne są relacje świadków. Potem przeprowadza się badanie neurologiczne i zleca EEG (elektroencefalografię mózgu). Dzięki EEG można wykryć nieprawidłową czynność bioelektryczną mózgu, która jest istotą padaczki. Czasem specjalista zaleca tzw. video-EEG, czyli wydłużenie czasu badania do kilku lub kilkunastu godzin z możliwością obserwacji zachowania pacjenta dzięki specjalnej kamerze. W diagnostyce wykorzystuje się też tomografię komputerową i rezonans magnetyczny (RM) mózgu. Z wyjątkiem niektórych nie budzących wątpliwości zespołów dziecięcych badanie, zwłaszcza RM, należy wykonać u każdego pacjenta z padaczką. Szczególnie wtedy, gdy stosowane leczenie jest mało skuteczne lub choroba postępuje. Inne badania np. biochemiczne krwi, płynu mózgowo-rdzeniowego) przeprowadza się, by potwierdzić lub wykluczyć inne choroby, które mogą być przyczyną drgawek. Gdy jesteś świadkiem ataku padaczkowego: Zachowaj spokój. Większość napadów trwa 2-4 minuty. Zapewnij bezpieczeństwo choremu (np. przenieś go z ulicy na ławkę). Ułóż go na boku. Taka pozycja chroni przed zakrztuszeniem się. Nie przyciskaj chorego do podłoża. Wystarczy chronić jego głowę przed urazami. Nie wkładaj niczego między zaciśnięte zęby! Nie podawaj żadnych leków. Po napadzie zostań przy chorym tak długo, aż jego stan się unormuje. Jeśli to możliwe, zapewnij mu chociaż krótki, dobroczynny sen. Zawiadom pogotowie, gdy napad trwa dłużej niż 10 minut albo napady powtarzają się w krótkim czasie (to może być groźny stan padaczkowy). Padaczka (epilepsja): leczenie Padaczkę trzeba leczyć, ponieważ inaczej może prowadzić do nieodwracalnych zmian w mózgu i skończyć się zgonem. W zależności od typu, przebiegu i przyczyn choroby - lekarz wybiera odpowiednią terapię. Jeśli przyczyną padaczki są inne schorzenia, jak np. krwiak, guz czy naczyniak mózgu, leczy się najpierw tę podstawową chorobę, najczęściej chirurgicznie. Podstawowym leczeniem jest farmakoterapia, która zmierza do opanowania napadów padaczkowych. Zarówno leki konwencjonalne (starsze), jak i nowej generacji są skuteczne, ale nowe wywołują mniej skutków ubocznych, takich jak np. senność, zaburzenia koncentracji. Niektóre z nich (np. Lewetyracetam czy Gabapentyna) nie wchodzą w interakcje z innymi środkami. Jest to szczególnie ważne u osób z padaczką oporną na leki, które muszą przyjmować kilka lekarstw, i u ludzi starszych zażywających wiele preparatów. Większość chorych dostaje jeden specyfik, ale czasem lekarze sięgają po tzw. terapię skojarzoną i stosują 2-3 jednocześnie. Leczenie rozpoczyna się od małych dawek leku i stopniowo się je zwiększa. Zwykle po 2-3 tygodniach dochodzi się do tzw. pełnej dawki terapeutycznej. Autor: archiwum Badanie PRO-EPI 2013 dotyczące społecznych aspektów padaczki. Projekt Polskiego Towarzystwa Epileptologii oraz firmy farmaceutycznej UCB. Badanie zrealizowane przez TNS Polska. Ok. 80 proc. chorych można skutecznie leczyć. Kuracja trwa kilka, kilkanaście lat (czasem do końca życia). U ok. 20 proc. epileptyków nie udaje się całkiem opanować napadów - często winien temu jest źle dobrany lek, jego nieregularne stosowanie albo zbyt wczesne odstawienie preparatu. Próbę odstawienia leku można podjąć po trzech latach bez napadu. Dawkę zmniejsza się stopniowo, nawet przez kilka miesięcy, i w tym czasie kontroluje się pracę mózgu, wykonując EEG. Nawroty napadów zdarzają się u 25-30 proc. dzieci (u dorosłych są one częstsze). Większość z nich ma miejsce w pierwszym roku po odstawieniu leków. Po pięciu latach ryzyko nawrotów jest już bardzo niewielkie. Chorym, którzy nie reagują na leczenie farmakologiczne, pomóc może stymulator nerwu błędnego. Więcej o leczeniu padaczki (epilepsji): Leczenie padaczki: leczenie farmakologiczne, zabiegowe i skutki uboczneTelemedycyna w leczeniu padaczki Jeśli któreś z rodziców ma padaczkę, to istnieje bardzo niewielkie, ale jednak zwiększone ryzyko (ok. 1,5 proc.), że dziecko może mieć epilepsję. Wszystko zależy od tego, z jakim rodzajem choroby ma się do czynienia. Z danych medycznych wynika, że ponad 90 proc. matek cierpiących na to schorzenie rodzi zdrowe dzieci. Kobiety, które chorują na padaczkę, mogą mieć dzieci. Muszą tylko być pod stałą kontrolą lekarza i stosować się do jego zaleceń. Czasem przed zajściem w ciążę trzeba zmienić lek na bezpieczniejszy dla płodu, dlatego poczęcie powinno być zaplanowane. Pierwsza pomoc - czy wiesz, jak jej udzielić? Pytanie 1 z 10 Wypadek samochodowy Robię zdjęcie telefonem i umieszczam na stronie społecznościowej. Dzwonię na numer alarmowy 999 lub 112, podaję dokładne miejsce, rodzaj i opis wypadku, kto został poszkodowany i ile osób potrzebuje pomocy medycznej. Odpowiedzi Sauer_ odpowiedział(a) o 18:10 Pytasz o ilość tabletek?....Samobójca dla szpanu czekający nie litość ludzi. ,,Przez to tylko popsujesz sobie wątrobę " - Przyda jej się wątroba po śmierci? Sindi93 odpowiedział(a) o 18:08 lolusia2 odpowiedział(a) o 18:09 blocked odpowiedział(a) o 18:10 A nie lepiej się zacpac na śmierc !? zalezy jakich tabletek nie kazde wywoluja skutki smiertelne Zależy jakich. Najlepsze są usypiające. Weź całe opakowanie. A dla lepszego efektu popij wódką. Śmierć murowana. A jeśli nie masz takich tabletek to weź wszystkie jakie masz w apteczce (nawet te na srake) Nie wiem pewnością nie jedną... Ale nie radzę wypróbowywać;nie wyjdzie ci i niestety przeżyjesz. Może byc tak że zaśniesz i będziesz spać 20 godzin jak zabity/-ta a póżniej budzisz się ze strasznym bólem głowy i tak wyczerpany/-na ,że na prawdę nie wiesz czy ci niedobrze,kręci ci się w głowie i w ogóle wszystko jest dziwne,głośne i jakieś takie kolorowe i radosne niewiedomo dlaczego "W nagroddę" czeka cię płukanie żołądka podczas kilkudniowego pobytu w szpitalu,kazania wszystkich ludzi w koło,nadzur psychologa albo psyhiatry i niezbyt dobra opinia między znajomymi i między jakimi kolwiek znajomymi ludźmi czyli też nie za fajnie :/ Pierwszy sposób sprawdziłam osobiście a co do drugiego to tylko moja teoria :) Przemyśl to jeszcze :* blocked odpowiedział(a) o 18:09 Przez to tylko popsujesz sobie wątrobę Amargo odpowiedział(a) o 18:09 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Co należy zrobić w przypadku, gdy przez zapomnienie nie wstrzyknięto insuliny? Zapomniałem przyjąć/podać insulinę! Co zrobić? Insulina przedposiłkowa Osoby, które bardzo długo chorują na cukrzycę i przez kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat codziennie wykonują kilka wstrzyknięć insuliny, czasami zapominają wykonać iniekcję preparatu bądź mylą jego rodzaj. Jeżeli chory zorientuje się zaraz po posiłku, że nie wstrzyknął insuliny przedposiłkowej, powinien to niezwłocznie uczynić, używając takiej dawki insuliny, jaką powinien był sobie wstrzyknąć przed posiłkiem, ewentualnie można wówczas rozważyć zmniejszenie dawki o 1-2 j. Gdy upłynęło więcej czasu (1-2 godziny) od skończenia posiłku, należy podać połowę planowanej dawki. Jeżeli upłynęło kilka godzin, trzeba zmierzyć stężenie glukozy we krwi i jeśli chory nie planuje posiłku, powinien otrzymać dawkę korekcyjną 2-4 j. lub zwiększyć dawkę insuliny przed kolejnym posiłkiem o 2-4 j. Czasami chory nie jest pewien, czy wstrzyknął sobie insulinę. W takiej sytuacji nie wolno podawać insuliny, trzeba odczekać 2 godziny od posiłku i zmierzyć stężenie glukozy. Jeżeli glikemia jest duża, to znaczy. że dawkę pominięto, wtedy należy postępować tak, jak to opisano powyżej (stosując odpowiednie kroki zależne od czasu, jaki upłynął od godziny, w której powinna być podana dawka insuliny). Insulina bazalna W przypadku niewstrzyknięcia insuliny bazalnej postępowanie zależy od rodzaju tej insuliny oraz od czasu, jaki upłynął od pominiętej dawki. Insulina ludzka o pośrednim i długim czasie działania (NPH). Jeżeli chory przypomni sobie o pominięciu dawki insuliny przed godziną w nocy, należy podać 20–30% planowanej dawki insuliny o pośrednim czasie działania lub alternatywnie pomniejszyć dawkę o 1–2 j. na każdą godzinę, jaka upłynęła od zwykłej pory wstrzykiwania tego preparatu insuliny. Jeżeli chory przypomni sobie później, lub jeśli do pory, o której chory zwykle się budzi, pozostało mniej niż 5 godzin, należy zmierzyć stężenie glukozy i (w zależności od wyniku) można podać 1/3 lub 1/4 dawki insuliny o pośrednim czasie działania (NPH) lub insulinę przedposiłkową w dawce korekcyjnej. Po przebudzeniu wstrzykuje się insulinę tak, jak w zwykły dzień. Analog długo działający Jeżeli chory uświadomi sobie po kilku godzinach, że zapomniał o wstrzyknięciu insuliny, powinien podać planowaną dawkę insuliny długo działającej, którą ewentualnie może pomniejszyć o 1-2 j. Jeżeli upłynął dłuższy okres, należy podać połowę planowanej dawki insuliny długo działającej oraz (po uprzednim zmierzeniu stężenia glukozy we krwi) korekcyjną dawkę insuliny przedposiłkowej. Jeżeli dopiero rano chory zorientuje się, że wieczorem ominął dawkę insuliny długo działającej, powinien wstrzyknąć rano połowę dawki preparatu Lantus lub Levemir. Natomiast jeśli Levemir stosowany jest 2 x dziennie, to w takiej sytuacji powinno się podać zwykłą planowaną dawkę rano i ze względu na hiperglikemię poranną, która zapewne wystąpi, zwiększyć o dawkę korekcyjną ilość insuliny przedposiłkowej. Warto wspomnieć, że na świecie (niestety nie w Polsce) są dostępne wstrzykiwacze (peny) insulinowe, które mają pamięć podania ostatniej dawki insuliny, bardzo przydatne dla osób długo chorujących na cukrzycę. Pomyliłem insulinę! Chory może też przez pomyłkę wstrzyknąć insulinę przedposiłkową zamiast bazalnej lub odwrotnie. Omyłkowe wstrzyknięcie insuliny przedposiłkowej zamiast bazalnej W przypadku wstrzyknięcia insuliny przedposiłkowej (insulina krótko działająca lub analog szybko działający) zamiast bazalnej należy spożyć posiłek większy niż zwykle i wykonać iniekcję insuliny bazalnej jak zwykle. Jeżeli wstrzykniętą omyłkowo insuliną była ludzka insulina krótko działająca, należy dodatkowo spożyć przekąskę (1 kromka chleba z wędliną lub białym serem) ok. 2,5-3 godz. od momentu wstrzyknięcia insuliny. Trzeba pamiętać, że insulina ludzka krótko działająca może wpływać na zmniejszenie stężenia glukozy we krwi nawet do 8 godzin. Dobrze jest nastawić budzik, by zmierzyć glikemię ok. 7 godz. po wstrzyknięciu insuliny. W przypadku wykonania iniekcji z analogu szybko działającego należy zmierzyć glikemię ok. 3 godz. po jej podaniu i jeśli wynik wskaże małe stężenie glukozy, należy również spożyć przekąskę. Omyłkowe wstrzyknięcie insuliny bazalnej zamiast przedposiłkowej Jeżeli w godzinach wieczornych zamiast insuliny przedposiłkowej omyłkowo wstrzyknięto insulinę bazalną, postępowanie zależy od dawki i od pory, gdy wykryto błąd. Jeśli dawka była mniejsza od zazwyczaj podawanej ilości insuliny bazalnej, należy dostrzyknąć brakującą ilość tego preparatu, aby uniknąć porannej hiperglikemii oraz rozważyć dawkę insuliny przedposiłkowej 2-4 j. lub więcej w zależności od glikemii i wielkości spożytego posiłku. Jeżeli błąd wykryto późno, a dawka insuliny bazalnej była mniejsza niż zwykle, można dostrzyknąć 20–30% planowanej dawki insuliny bazalnej i w razie potrzeby dawkę korekcyjną insuliny przedposiłkowej. Gdy dawka omyłkowo podanej przed posiłkiem insuliny bazalnej była podobna do planowanej, nie należy dostrzykiwać już wówczas tego preparatu. Jeżeli jest to insulina ludzka o średnim czasie działania (NPH), trzeba dostrzyknąć 2-4 j. insuliny przedposiłkowej lub więcej w zależności od glikemii i wielkości posiłku, a jeśli analog insuliny (Levemir lub Lantus), powinno się dostrzyknąć więcej - ok. 4-6 j., gdyż te insuliny w pełni zmniejszają glikemię dopiero po 4 godz. od wstrzyknięcia. W opisanych wyżej pomyłkach należy w celu bezpieczeństwa nastawić budzik, by w godzinach nocnych przeprowadzić 2-3-krotną kontrolę glikemii. Przy omyłkowym wstrzyknięciu insuliny należy zawsze skontrolować stężenie glukozy we krwi i częściej też kontrolować glikemię przez kolejnych kilka godzin.

ile trzeba wziasc tabletek zeby umrzec