wdałam się w romans

Sweet Rose od czasu do czasu pojawia się w mojej kolekcji, głównie ze względów sentymentalnych. Kojarzy mi się z moimi studenckimi czasami. Sam zapach w pierwszej fazie jest grejpfrutowo-różany, później wędruje w kierunku róży połączonej z nutami zamszu, czy skórzanej kurtki, przynajmniej ja mam takie skojarzenia. 🎹 Pianowiczki 🎹 wdajcie się w romans z Piano i pozwólcie porwać się do Włoch. Już jutro ( WTOREK 01.08)- Zapraszma Was do świata pełnego znakomitych stylizacji! 🤍Anna Ps. Wymarzona stylizacja ? Chciałabym zadbać o każdą klientkę Piano, aby każda z Was znalazła coś dla siebie. Translations in context of "Romans, który" in Polish-English from Reverso Context: Na pokręcony, złudny romans, który może mieć diabelskie konsekwencje. W 2021 roku do biskupa z Kalisza zgłosił się mężczyzna, którego żona wdała się w romans z proboszczem Wiesławem C. Małżeństwo rozpadło się, jednak proboszcz zapewniał, że “żadnego seksu nie było”. Wkrótce do mediów trafiają nagie zdjęcia księdza, a o skandalicznym zachowaniu dowiaduje się cała Polska. Kiedy poszłam na prawo jazdy, właściciel szkoły, który prowadził zajęcia teoretyczne także traktował mnie wyjątkowo ze względu na to, że byłam najlepsza w grupie.To o czym wstydzę się mówić to to, że po zdaniu prawa jazdy wdałam się z nim w romans. Tych wspomnień co do poszczególnych osób było znacznie więcej. Single Wohnung In Frankfurt Am Main. Zapewne zaraz zostanę skarcona ale trudno ... Opiszę Wam swoj± historię ... kilka miesięcy temu zdradziłam męża (tak mam męża i dwoje dorosłych już dzieci). mój kochanek także ma żonę i niestety małe dziecko (gdyby było dorosłe jak moje, zapewne sprawy potoczyłyby się inaczej) Z kochankiem znali¶my się już 10 lat temu, byli¶my w zwi±zkach ale wiedzieli¶my że się sobie podobamy, on to okazywał szeptał mi do ucha a ja nie chciałam tego słuchać, my¶lałam sobie facet jak facet po prostu tak gada, flirtuje - nie brałam tego na poważnie. Wkrótce nasze drogi się rozeszły. Przez kilka lat nie mieli¶my ze sob± żadnego kontaktu, aż tu nagle tego roku on dowiedział się przez przypadek gdzie pracuję, podj±ł pracę w tej samej firmie. Mimo, że pracowali¶my w różnych działach, codziennie ze sob± rozmawiali¶my, wróciły wspomnienia, on wyznał że nigdy o mnie nie zapomniał ja zgodnie z prawd±, że też o nim czasami my¶lałam, ba nawet czasami ¶niłam o nim o nas... i tak to się zaczęło. Nie trzeba było długo czekać, po kilku miesi±cach niespodziewanie mnie pocałował nigdy nie czułam do nikogo takiego poż±dania, od pocałunku przeszli¶my do "konkretów" pierwszy raz był nieciekawy, poż±danie przerodziło się w strach ... co będzie je¶li j± rozczaruję, co będzie je¶li ja go zawiodę ... skończyło się na szczerej rozmowie, przytulaniu, pieszczeniu i całowaniu ... drugim razem było znacznie lepiej. I tak trwa to już ponad dwa miesi±ce. Tylko raz poruszyli¶my temat naszych zwi±zków, zadali¶my sobie pytanie czy mamy wyrzuty sumienia, że jeste¶my razem, że zdradzamy naszych partnerów, że jest nam ze sob± dobrze ... odpowiedĽ była jedna NIE NIE ŻAŁUJEMY, NIE MAMY WYRZUTÓW SUMIENIA !!! ale ze względu na to, że on mam małe dziecko, postanowiłam że nikt nigdy nie może się o nas dowiedzieć, moje dzieci s± już odchowane i zapewne by zrozumiały ale on nie może stracić dziecka (bo żona na pewno zabroniłaby mu spotkań z dzieckiem a wówczas on by tęsknił i zapewne nie byłby ze mn± szczę¶liwy) Znam jego żonę, wiem jaka jest wyrachowana, wiem że chciałaby się na nim odegrać ... nie jednokrotnie słyszałam jak nastawia dziecko przeciwko niemu, a że dziecko jeszcze małe więc słucha mamusi i robi co mu mama każe, raz nawet się wtr±ciłam i teraz jestem ta niedobra ta zła (dobrze, że nie wie wszystkiego) A my ja i mój kochanek, chcemy być razem, on nawet zmienił pracę, bo znajomi zaczęli już co¶ podejrzewać. Spotykamy się codziennie, czasami nawet w soboty, gdy jego żona lub mój m±ż maj± jakie¶ dodatkowe zajęcia (a może też maja kochanków, nie wiem nie zastanawiałam się nawet nad tym, powiem więcej chciałabym by też miał kogo¶) jak nie możemy się spotkać, to ze sob± piszemy, jak możemy to dzwonimy. Zachowujemy się jak dzieci, gdy się nie widzimy, nie słyszymy to za sob± bardzo tęsknimy i gdy tylko się spotkamy, szybciutko ze sob± porozmawiamy i od razu zaczynamy się kochać ... Nie chodzi nam tylko o seks, my lubimy przebywać ze sob±, czasami s± takie dni, że spotykamy się tylko po to żeby porozmawiać, zawsze się o mnie troszczy, gdy jestem chora, pyta jak się czuję, przypomina mi o lekach, wygania na badania, gdy gdzie¶ jadę, martwi się o mnie, karci gdy nie napiszę czy szczę¶liwie dojechałam, wspiera mnie kiedy tego potrzebuję, a gdy płaczę to przytuli i otrze łzy... Dlaczego to piszę? liczę na to, że kto¶ to przeczyta i pomoże odpowiedzieć mi na pytanie, które sobie sama zadaję, czy to miło¶ć czy tylko poż±danie ... czy faktycznie jest on t± drug± połówk± a los spłatał nam figla ... Wiem jedno, nigdy nie poproszę go żeby rozwiódł się dla mnie z żon± (ja się rozwiodę, bo zrozumiałam, że nic do męża nie czuję ... nie mamy względem siebie żadnych zobowi±zań ... zreszt± od miesi±ca nie sypiamy już nawet razem, nie potrafię kochać się z kim¶, kogo nie darzę uczuciem) Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze. Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny. Brak ocen. Logowanie Nie jeste¶ jeszcze naszym Użytkownikiem?Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować. Zapomniane hasło?Wy¶lemy nowe, kliknij TUTAJ. Copyright © 2007-2021 39322 Unikalnych wizyt Powered by PHP-Fusion© 2003-2017 Portal zgadza się na powielanie tre¶ci w innych serwisach, pod warunkiem umieszczenia pod każdym skopiowanym tekstem następuj±cej informacji wraz z linkiem : Tekst pochodzi z portalu fot. Adobe Stock Wiem, że zrobiłam bardzo źle. Na szczęście w porę się opamiętałam. Albo raczej – w porę los opamiętał się za nauczycielką. Uczę matematyki w liceum i cokolwiek by nie mówiono o tym zawodzie, ja wiem swoje. To dobra praca, pewna, dająca satysfakcję. A młodzież? Tyle się teraz słyszy, że coraz gorsza, że szacunku nie ma dla starszych, że robi, co chce. Moim zdaniem, młodzież zawsze była taka sama. Nigdy nie miałam z uczniami problemów wychowawczych. Inne, owszem, miałam... To było w połowie semestru. Dyrektor podszedł do mnie na dużej przerwie i powiedział: – Pani Bożenko, będzie pani miała nowego ucznia. Chłopak przyjechał ze Stanów z rodzicami, taki spóźniony powrót z emigracji, bo nigdy w Polsce nie mieszkał – tu dyrektor uśmiechnął się ironicznie. – Proszę się nim zająć, może mieć trochę kłopotów z polskim, z obyczajami, sama pani wie najlepiej. Powiedzmy szczerze, że może i wiedziałam, ale zachwycona nie byłam. Sporo pracy włożyłam już w swoją klasę i bałam się, że pojawienie się nowego ucznia, zwłaszcza tak atrakcyjnego dla „moich” dzieciaków może wszystko zniszczyć. Nie zaprzątałam sobie tym jednak głowy jakoś specjalnie. Nieco mocniej się zaniepokoiłam, kiedy po dwóch dniach od zapowiedzi dyrektora po raz pierwszy zobaczyłam Adama. Powiedzieć, że chłopak był przystojny, to mało. Był wyjątkowy: smukły, wysoki, śniady, z równiutkimi białymi zębami jak z reklamy pasty. Już sobie wyobrażałam, jakie wrażenie zrobi na uczennicach z mojej klasy. I ten jego uroczy, egzotyczny akcent, i doskonałe maniery, bo Adam nie miał nic w sobie ze zblazowanego amerykańskiego chłopaka. Oczywiście, nie obyło się bez problemów. Adam, przyzwyczajony do mówienia wszystkim na „ty”, zwrócił się tak do naszej dość zaawansowanej już wiekiem historycy. Kobieta mało zawału nie dostała! Dla mnie nie miało to większego znaczenia, ale jako wychowawczyni, musiałam rozwiązać ten problem. Poprosiłam więc Adama, aby został dwie godziny dłużej i zamiast na kółko sportowe przyszedł do pokoju nauczycielskiego. Oczywiście zastosował się do prośby. – Coś pewnie narozrabiałem? – zapytał od drzwi. Aż się zdziwiłam, jaki był skruszony. – Wiem, że to wynika z twoich problemów językowych i przyzwyczajeń – wyjaśniłam – ale musisz bardziej uważać, jak się zwracasz do innych, zwłaszcza do nauczycieli i starszych osób... – urwałam w pół zdania. Odniosłam wrażenie, że Adam w ogóle mnie nie słucha. Tak dziwnie na mnie patrzył, jakoś tak intensywnie, inaczej niż zwykle robią to uczniowie wezwani na dywanik. – Adam? Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – zniecierpliwiłam się. – Ależ tak, oczywiście – zapewnił jakby trochę zmieszany. – Jutro, zaraz z rana przeproszę panią od historii, bardzo mi przykro, do widzenia. Zdziwiłam się, że tak szybko się zgodził i to bez żadnych protestów. Ale w końcu wychowano go w zupełnie innej kulturze. „Pewnie tak u niego w szkole załatwia się sprawy” – pomyślałam. Trzeba przyznać, że byłam pod wielkim wrażeniem jego zachowania. Oby więcej było takich uczniów – westchnęłam i postanowiłam wykorzystać godzinę, która mi została, na sprawdzenie prac domowych. Od tej rozmowy Adam jakby bardziej się ośmielił. Przychodził do mnie z różnymi problemami, na które napotykał w szkole. Nie był przy tym natrętny, jak czasami bywają, co tu się oszukiwać, dzieciaki. Lubiłam z nim rozmawiać, cieszyłam się, że obdarzył mnie takim zaufaniem. Tamtego popołudnia też czekał na mnie przed pokojem nauczycielskim. – Chciałbym z panią porozmawiać. Czy znajdzie pani chwilę? – zapytał. Widać było, że był jakiś przygaszony. – Pewnie – odpowiedziałam, żegnając się w myślach z popołudniowym rajdem po sklepach, który sobie wymarzyłam. Taka to już praca w szkole, że czasami trzeba zostać dłużej i nikt nie robi z tego powodu problemu. – Zapraszam cię do pokoju... albo nie – zmieniłam zdanie, zobaczywszy wymowne miny koleżanek. Nie wszystkim było w smak, że zostaję w szkole po godzinach. – Może lepiej pogadajmy w klasie, tam nikt nie będzie nam przeszkadzał – zaproponowałam. W klasie rzeczywiście atmosfera bardziej sprzyjała zwierzeniom. W ciągu kilku minut dowiedziałam się, jak bardzo Adam musi udawać, jak czuje się samotny i nierozumiany, jak wielki ma żal do rodziców, że za niego zdecydowali, w jakim kraju ma żyć. Było mi tego chłopaka naprawdę szkoda. Co z tego, że ma filmową urodę i nie może się opędzić od dziewczyn, kiedy nie ma żadnych przyjaciół, wspólnych wspomnień z chłopakami z klasy czy osiedla. Tak naprawdę świetnie go rozumiałam. Przecież ja też przyjechałam tu, do tej dziury, z mojego rodzinnego Gdańska, za mężem. I kto by pomyślał, że dla Waldka rzuciłam wszystko, a on po dwóch latach oznajmił mi, że jego uczucie się wypaliło i jedzie szukać szczęścia gdzie indziej. A ja zostałam sama z depresją i nauczycielską pensją. Dzięki Bogu jakoś sobie poradziłam... Tak się zamyśliłam, że przeoczyłam ładny kawał wypowiedzi swojego ucznia. Żeby to przed nim ukryć, szybko spojrzałam mu prosto w oczy, tak jakbym cały czas bardzo uważnie go słuchała. – ...w zasadzie tylko pani mi pomaga z nauczycieli, tak wygląda prawda. Tam, skąd przyjechałem, jest zupełnie inaczej. – Adam miał w głosie taką gorycz, że odruchowo, chcąc go pocieszyć, położyłam mu rękę na włosach i pogłaskałam go czule. Jasne, milion razy słyszałam na szkoleniach, że nie wolno dotykać uczniów, bo mogą nas oskarżyć o niestworzone rzeczy, ale czasami zdarzają się takie sytuacje, że trudno się powstrzymać od cieplejszego gestu. Teraz już rozumiem – trzeba słuchać tych mądrych ludzi, którzy nas szkolą. Ale wtedy wydawało mi się, że wiem lepiej. Mój 19-letni uczeń tymczasem, dla mnie jeszcze dzieciak, odebrał mój gest zupełnie inaczej. Odwrócił nagle swoją śliczną twarz z firanką czarnych rzęs, przybliżył się bardzo mocno do mnie i powiedział żarliwym głosem: – Pani jest bardzo atrakcyjną kobietą, wie pani o tym. Powinnam w tym momencie zdecydowanie zareagować. Przecież to ja jestem dorosła i powinnam przewidzieć, jak może się skończyć się taka rozmowa z chłopakiem, u którego szaleją hormony. Nic jednak nie zrobiłam. Teraz wolę myśleć, że zostałam zaskoczona, ale może po prostu miło było usłyszeć szczery komplement, na który czekałam przez ostatnich kilka lat. Może po prostu miałam dość samotności. A może to była chwila słabości... Nie potrafię już dzisiaj tego wytłumaczyć i staram się o tym nie myśleć. Tak jest lepiej. W każdym razie wtedy pozwoliłam się pocałować. Co więcej, oddałam pocałunek. – I co teraz? – zapytał mój uczeń i wychowanek. – Teraz to przyjdź do mnie jutro po południu. Będę mogła cię znowu wysłuchać i jakoś pomóc – odpowiedziałam swobodnym tonem, jakbym podobne konwersacje prowadziła codziennie i podałam mu swój domowy adres. Oczywiście cały następny dzień tysiąc razy zbierałam się, by zadzwonić do Adama i stanowczo odwołać nasze spotkanie. Oszukiwałam się jednak, że przecież tak naprawdę mam zamiar tylko pomóc swojemu uczniowi odnaleźć się w nowym kraju. Wyglądał rewelacyjnie. Myślę, że specjalnie ubrał się tak, aby sprawiać wrażenie, że jest znacznie starszy – był w błękitnej koszuli i szarych spodniach. Już w przedpokoju zaczęliśmy się namiętnie całować. Miał takie gorące usta i mocne ramiona. – Nie mogłem się doczekać wieczora – szeptał, obejmując mnie czule. – Nie mogę uwierzyć, że mnie wybrałaś. Rozmawialiśmy, pijąc czerwone wino, które Adam przyniósł ze sobą. Jak mogłam do tego dopuścić? Kompletnie musiałam stracić głowę. Potem jakoś samo tak wyszło, że poszliśmy do sypialni. Okazał się gorącym, zdecydowanym kochankiem. Na szczęście nie byłam pierwszą kobietą Adama. Mówię na szczęście, bo chyba nie wybaczyłabym sobie do końca życia, gdybym uwiodła niewinnego chłopaka. – Tam, gdzie mieszkałem, szybciej się dojrzewa – śmiał się Adam, opowiadając mi o sobie. – Tam pewne rzeczy są na porządku dziennym. Nawet nasz romans ludzie by zaakceptowali. – Ale tu jest tu – stwierdziłam zdecydowanie. – Nie ma mowy o żadnym romansie! Chyba już wtedy przestraszyłam się grożących mi konsekwencji. Romans z uczniem byłby dla mnie nie tylko zawodowym, ale i prywatnym samobójstwem. Ludzie nie wybaczają takich rzeczy. – Musiałabym się stąd wynieść, zmienić pracę – tłumaczyłam Adamowi. On jednak uważał, że przesadzam. Nie zamierzał się także zastosować do mojego zakazu ciągnięcia „tego błędu”, jak mówiłam, dalej. Odwiedzał mnie co drugi wieczór, a ja nie miałam siły zakończyć tej znajomości. Choć za każdym razem coraz bardziej docierało do mnie, że powinnam to zrobić. Adam, żeby usprawiedliwić swoje wieczorne wyjścia, wyjaśnił rodzicom, że ma dziewczynę. Rzecz jasna, nie zdradził mojego imienia. Aż trudno to sobie wyobrazić, jaką komedię graliśmy w szkole, gdzie Adam oczywiście zwracał się do mnie per „pani”. Często obserwowałam swojego kochanka na przerwach (jak to dziś dla mnie strasznie brzmi), jak rozmawiał ze swymi kolegami. Był wtedy dla mnie zwykłym uczniem, jakich przewija się setki. Zupełnie nie łączyłam jego z chłopakiem, który przychodził wieczorami do mojego mieszkania. Tak jakby to były dwie zupełnie różne osoby. Coraz mniej podobał mi się romans, w który się wdałam. Po okresie fascynacji pojawił się strach. Obsesyjnie bałam się, że ktoś odkryje naszą tajemnicę. – Koniecznie musimy skończyć naszą znajomość – powtarzałam. Ale im bardziej tego pragnęłam, tym Adam mocniej chciał ze mną zostać. Zaczął nawet coś mówić o ujawnieniu się i małżeństwie, ale ja wtedy po prostu go wyśmiałam. Takie rzeczy może tylko opowiadać dziecko kompletnie nieznające życia. Nie wiem, jakby się ten nasz romans skończył. Niewykluczone, że w końcu ktoś, by się zorientował i cały mój poukładany świat runąłby jak domek z kart. Na szczęście stało się inaczej. Ojciec Adama zdecydował, że jednak lepiej ułożą sobie życie w Wielkiej Brytanii niż w Polsce. Mieliśmy dwa tygodnie na pożegnanie. Nie wiem, co teraz się z nim dzieje. Nie zostawiliśmy sobie adresów, tak jest bezpieczniej. Adam coś tam przebąkiwał, że przyjedzie, ale ja nie miałam złudzeń. Wierzę, że w nowym miejscu znalazł dla siebie odpowiednią dziewczynę, rówieśniczkę. A ja wiem po tej całej historii jedno – jakikolwiek by ten mój uczeń nie był, już nigdy nie pozwolę sobie na przekroczenie panującego między nami dystansu. Takie sprawy zazwyczaj nie kończą się dobrze. Chcesz podzielić się z innymi swoją historią? Napisz na redakcja@ Więcej listów do redakcji:„W wieku 16 lat oddałam córkę do adopcji. Teraz uratowałam życie wnuczce, która była ciężko chora”„Mój narzeczony pochodził z majętnej rodziny z koneksjami, a ja nie śmierdziałam groszem. To nie mogło się uda攄W wieku 45 lat zostanę po raz drugi mamą i po raz pierwszy babcią. Nie planowałam tego, ale tak w życiu bywa” Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Dołączył: 2011-10-25 Miasto: Paris Liczba postów: 69 17 lutego 2012, 10:43 Witam. Opowiem Wam pewną krótką historie i chce abyście ją 21. lat i mam chłopaka. Ponad rok temu dałam się uwieść mężczyźnie który ma 44 lata. On ma poukładane życie zawodowe i prywatne, ma żonę i dzieci, (jego starsza córka jest w moim wieku) i mieszka kilkaset km ode tego mężczyzne jak już miałam 15 lat ponieważ należeliśmy do pewnej "wspólnoty", był moim opiekunem na go pare razy (2-3) wciągu miesiąca. Zaś gdy już miałam skończone 19 lat - wydoroślałam z na pełną kształtów kobietę. Zaczeło się niewinnie.. jakieś uśmieszki, dwuznacznące wypowiedzi.. smsy. To przez smsy domyśliłam się że On chce czegoś więcej i zbliża się do mnie z każdym dniem. Gdy byłam na zjeździe naszej wspólnoty udało Nam się spotkać sam na sam, mieliśmy pojechać na kawe, porozmawiać.. lecz jednak zabrał mnie na obżerza miasta do lasu.. Na początku całował mnie, dotykał.. rozpinał bluzkę.. Poźniej oboje daliśmy się ponieść emocjom! I tak się stało! Od tego momentu wdałam się w romans z Nim. Widujemy się kilkanaście razy w ciągu roku. Nasze spotkania to wyjście pod pretekstem załatwiania spraw naszej wspólnoty. A przeważnie zawsze kończą się pełnym wrażeń sexem. Czasem udaję się nam popisać, to też kończy się najczęsciej rozmowami na temat naszej seksualności, jak Nam było dobrze i że pragniemy się nawzajem. Wiem że On ma żonę i dzieci. Ja mam chłopaka. i żadne z Nas nie chce zrezygnować dla tego żebyśmy byli razem, bo jest Nam dobrze tak jak jest! Lenag0 17 lutego 2012, 10:46 Pomyśl jak czułabyś się, gdyby okazało się, że Twój ukochany chłopak, Twój chodzący ideał i marzenie spotyka się z kimś potajemnie na seks? Moim zdaniem BARDZO ranicie tych, z którymi jesteście. Więc to całkowit chłopak nie zaspakaja Cię seksualnie to znajdź sobie innego. Ale, na litość, nie rozwalaj rodziny! Każdy romans ujrzy kiedyś światło dzienne. Dołączył: 2011-03-31 Miasto: Warszawa Liczba postów: 625 17 lutego 2012, 10:46 o jaaa Zechija 17 lutego 2012, 10:47 Wybacz, że to powiem ale takie dziewczyny jak Ty są dla mnie zwykłymi szmatami. Może za mocne słowa, ale skoro puszczasz się na boku z innym facetem niszcząc swój jak i jego związek to innych słów nie mogę użyć. Jeśli odpowiada ci bycie dziewczyną do towarzystwa, gdzie staruszek może bzyknąć kiedy chce sobie młodą dziewczynę to proszę bardzo a wiec że za niedługo mozesz zostać sama, bez chłopaka, bez kochanka z łatką puszczalskiej. unodostress 17 lutego 2012, 10:47 patologia Dołączył: 2010-03-12 Miasto: Ipswich Liczba postów: 6381 17 lutego 2012, 10:48 Nie ocenie, bo nie bawia mnie takie rzeczy. Ja bym tego nie zrobia, bo ile mozna zyc w klamstwie. Dołączył: 2010-05-06 Miasto: Tychy Liczba postów: 1137 17 lutego 2012, 10:49 Pomyśl jak czułabyś się, gdyby okazało się, że Twój ukochany chłopak, Twój chodzący ideał i marzenie spotyka się z kimś potajemnie na seks? Moim zdaniem BARDZO ranicie tych, z którymi jesteście. Więc to całkowit chłopak nie zaspakaja Cię seksualnie to znajdź sobie innego. Ale, na litość, nie rozwalaj rodziny! Każdy romans ujrzy kiedyś światło dzienne. DOKŁADNIE! Dołączył: 2009-04-19 Miasto: Kraków Liczba postów: 2556 17 lutego 2012, 10:51 No to super, karma wraca, trafi swój na swego. Jak się zakochasz tak na zabój, że nie w głowie ci będą jakiekolwiek zdrady to ten ukochany pewnie będzie dupczył na prawo i lewo. Nie wiem tylko po co ta wiadomość, skoro dobrze wam tak i nie zamierzasz tego zmienić? Chcesz się pochwalić, że dajesz dwóm na raz czy jak? Edytowany przez milkcoffe 17 lutego 2012, 11:09 Dołączył: 2010-11-26 Miasto: Niemcy Liczba postów: 919 17 lutego 2012, 10:51 Myślę że źle robisz,ba nie tylko Ty ale ten mężczyzna również. Oszukujecie tyle osób. Zastanów się czy kochasz swojego chłopaka(wydaje mi się że nie skoro masz romans z innym). Ja nie umiałabym tak postępować, biłabym się ze swoimi myślami, jak bardzo ranie i oszukuje chłopaka. Postaw się w pozycji twojego chłopaka, nie sądzę żebyś Ty chciała aby on utrzymywał romans z inną kobietą. W życiu nie tylko seks jest ważny! karwaja 17 lutego 2012, 10:53 Kłamstwo ma krótkie nogi. Przygotuj się na to, że prędzej czy później prawda wyjdzie na jaw i twój chłopak z wielkim impetem może kopnąć cię w zad a i twój "kochanek" też cię zostawi, jeżeli żona się dowie. Treść zapytania godz. 10:54 Wrocław, Dolnośląskie Porady prawne z Sprawy prywatne Pozostałe sprawy prywatne Wyjaśnienie sytuacji Jestem mężatką, wdałam się w romans, który zakończyłam kilka miesięcy temu. Tak osoba teraz kontaktuje się z moim mężem i podaje mu informacje na temat naszego romansu. Ostatnio napisał że dysponuje filmami nagranymi bez mojej zgody podczas intymnych zbliżeń. Na ten moment nie poinformował co chce z nimi zrobić. Jak mogę zareagować prawnie. Dodam że ani ja ani mój mąż nie kontaktujemy i nie odpisujemy na informacje. Odpowiedzi prawników: Odpowiedział(a) dnia: 20 Cze 2022 11:58 Dzień dobry, takie nagranie bez zgody, a także jego rozpowszechnianie stanowi przestępstwo z art. 191a Kodeksu karnego. Dlatego możliwe jest zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa. Można też rozważać tutaj groźbę bezprawną z art. 190 Kodeksu karnego. Pozdrawiam, adwokat Michał Filec Zmodyfikowano dnia: 25 Cze 2022 21:31 Czy uznajesz odpowiedź za pomocną? 100% uznało tę odpowiedź za pomocną (2 głosy) Tak Nie Chcę dodać odpowiedź! Jeśli jesteś prawnikiem Zaloguj się by odpowiedzieć temu klientowi Jeśli Ty zadałeś to pytanie, możesz kontynuować kontakt z tym prawnikiem poprzez e-mail, który od nas otrzymałeś. Dodaj odpowiedź "Po 30 spotkałam go przypadkiem w markecie. Nasza dawna szczenięca przyjaźń ożyła. Opowiedzieliśmy sobie całe życiorysy w pigułce. Umówiliśmy się na wspólne wakacje. Wybór padł na miejscowość pod Tatrami. Załatwiłam rezerwację, nie wiedząc jeszcze, że widzimy się ostatni raz" - pisze Hanna, która po wielu latach spotkała dawną miłość. Publikowaliśmy niedawno artykuł opowiadający o parach, które spotykają się tylko dla seksu. W odpowiedzi przyszły listy, w których internauci opowiedzieli nam swoje historie. Dziś publikujemy list autorstwa Hanny. Oto historia Hanny: Z moim przyjacielem znaliśmy się "od zawsze". Mamy woziły nas w wózkach na spacery i wymieniały się doświadczeniami. W szkole trafiliśmy do równorzędnych klas. Początkowo mój przyjaciel lubił się kolegować z dziewczynkami. Dopiero później wszedł w "męskie" przyjaźnie i od kumpelek trzymał się raczej z daleka. Ja byłam chlubnym wyjątkiem. Po szkole podstawowej wyjechał z rodzicami do innego miasta i widywaliśmy się tylko z okazji jego wizyt u dziadków. Przypadkowe koleżeńskie "cześć" i czasem grzecznościowa rozmowa. *** Jako dwudziestokilkulatek po wojsku przyjechał do dziadków i zamieszkał u nich na stałe. W międzyczasie stał się atrakcyjnym mężczyzną z dużym powodzeniem u kobiet. Zaczęliśmy się spotykać jako starzy kumple i spędzać długie godziny na rozważaniach o życiu, marzeniach i naszych sympatiach. Zakochałam się w nim. Miał wtedy burzliwy związek z jedną ze swoich dziewczyn. Ona żądała, żeby się zdecydował na poważny związek, ale on nie był jeszcze na to gotowy. Zaczęłam być zazdrosna, oczywiście po kryjomu, ale to wyczuł i nie bardzo mu się podobało. Wdałam się więc w kilkumiesięczny romans i po jego zakończeniu opowiedziałam mu o tym. Normalnie zawsze sobie mówiliśmy o takich sprawach. Ale tutaj był seks "z fajerwerkami". Niedługo później, chyba po kilku lampkach wina, znaleźliśmy się u niego sypialni. Okazało się, że byłam jego pierwszą dziewczyną. Potem spotykaliśmy się głównie na seks. Ja byłam coraz bardziej zakochana i już nie kryłam się z tym. Trwało to prawie trzy lata. Brakowało mi czasem tych "niewinnych" lat, ale pocieszałam się, że wrócą, gdy trochę "chemia" ostygnie. Jednego razu zadał mi dziwne pytanie. "Jak myślisz, czy seks to tylko fizjologia, czy też psychika?". Odpowiedziałam, że oczywiście też psychika. Reszta spotkania przebiegła jak zwykle. Kilka dni później poinformował mnie, że spotkał swoją dawną sympatię, z którą się wcześniej tak sprzeczał. Zrozumiał, że ją kocha i zamierza z nią być. Co przeżyłam wtedy, to moje. Długo nie mogłam wrócić do normalności. Minęły lata. Ja ułożyłam sobie życie w kraju. Oni wyjechali i osiedlili się za granicą. Po ok. 30 latach spotkałam go przypadkiem w markecie. Przyjechał do rodziców. Okazało się, że mieszka sam. Po wyprowadzce dorosłej córki rozeszli się. Nie chciał powiedzieć dlaczego. Zbywał mnie ogólnikami typu "niezgodność charakterów". Ja byłam już wdową. Nasza dawna "szczenięca" przyjaźń ożyła. Opowiedzieliśmy sobie całe życiorysy "w pigułce." Ponad dwa lata trwała ta serdeczna przyjaźń. Podczas jego ostatniej wizyty w Polsce umówiliśmy się na wspólne wakacje. Wybór padł na miejscowość pod Tatrami. Załatwiłam rezerwację, nie wiedząc jeszcze, że widzimy się ostatni raz. Tydzień przed przyjazdem odebrałam nieznany telefon. Jakiś mężczyzna, jego kolega z sąsiedztwa, poinformował mnie, że znaleziono go w mieszkaniu martwego. Zmarł we śnie, prawdopodobnie na udar lub zawał. Pochowano go w naszym rodzinnym mieście w grobie rodziców. *** Co mogę powiedzieć na temat męsko-damskich przyjaźni? Istnieją, ale... są ryzykowne. To często balansowanie na krawędzi "czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie". Może z tego wyniknąć szczęście, może dramat. Niech każdy osądzi sam. To tyle mojego pisania. Pozdrawiam, Hanna Źródło:

wdałam się w romans